Σε κοινό έδαφος

Sample video:

Η βίντεο-εγκατάσταση της Κατερίνας Αποστολίδου Σε Κοινό Έδαφος (2018), εννοιολογικά τοποθετείται μεταξύ του χημείου του σχολείου και της βιβλιοθήκης του 251 ΓΝΑ, που προϋπήρχε του σχολείου και που από το 1976 βρίσκεται στην περιοχή της Κατεχάκη. Αποπροσανατολίζοντας τον θεατή με τη χρήση εικόνων από τις δύο τοποθεσίες, η εικαστικός ρίχνει βάρος στη σημασία της ανάμνησης
και της διαιώνισής της μέσα από τον φυσικό και τον μη-φυσικό χώρο. Παρουσιάζονται διαρκώς υποσυνείδητες συζεύξεις ανάμεσα σε επίπεδα πραγματικότητας: το χημείο του σχολείου θα μπορούσε να είναι το μικροβιολογικό εργαστήριο του νοσοκομείου και ομοίως, η βιβλιοθήκη του νοσοκομείου θα μπορούσε να είναι αυτή του σχολείου. Η αντιστροφή της χωρικής ιδιαιτερότητας και λειτουργίας όχι μόνο αποσπά την αντίληψή μας για την πραγματικότητα, αλλά επίσης μας αποσυνδέει από τη φαινομενική αντικειμενικότητα της γεωγραφίας. Επινοεί στιγμιαία έναν κοινό τόπο όπου δύο χώροι ενώνονται δημιουργώντας ένα περίπλοκο σύστημα ιχνηλατήσης της μνήμης. Η γυναικεία φωνή που ανήκει σε πρώην εργαζόμενη του Νοσοκομείου της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας, όταν ακόμα λειτουργούσε σε αυτό το κτίριο, μας οδηγεί σε ένα ταξίδι αναμνήσεων. Η μετάβαση σε διάφορες καταστάσεις υποδεικνύει την προοδευτική αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του κάθε τόπου, οι οποίοι εξακολουθούν να δεσμεύονται από μια αμοιβαία και κοινή ιστορία. Τα βιβλία που ανήκουν στις προηγούμενες εγκαταστάσεις του νοσοκομείου τώρα φυλάσσονται στον σημερινό τους χώρο. Πηγαίνοντας πίσω, μπρος, και πάλι πίσω στο χρόνο, η Αποστολίδου αξιοποιεί αυτά τα βιβλία, για να επισημάνει μια ταξινόμηση του ίδιου μας του εαυτού, αναμειγνύοντάς την με την ουτοπική συνειδητοποίηση της γνώσης του χρόνου.

(Κείμενο για το έργo του Κώστα Πράπογλου από τον ψηφιακό κατάλογο της έκθεσης: Κέλυφος, η πολιτική της ύπαρξης)